UWAGA:
Odnosząc się do wzmiankowanej wyżej kilkakrotnie kwestii wyjątkowości lat 66 i 70 oraz daty śmierci Nerona (i ich ukrytej symboliki) chciałbym tu podkreślić, że istnieje ona oczywiście wyłącznie dzięki teorii, że Jezus żył 33 lata. Teoria ta jest mocno reklamowana przez rząd od czasów wczesnego chrześcijaństwa w I w n. e. Nie jest to natomiast oczywiście pokłosie żadnych właściwości kalendarza, związanych z samym rokiem narodzin Chrystusa, ten bowiem był w ogóle nieco niejasny (wedle bowiem wersji koronawirusowej nie ma przecież pewności, czy wysłany w tej sprawie żołnierz nie nakłamał — sprawa opiera się przecież zaledwie na pojedynczym świadku, tym o przydomku Pantera, natomiast najprawdopodobniej uczniowie nie byli od tego, by wypytywać Jezusa o jego wiek i może nawet się o to nie postarali), zaś wszystko wskazuje na to, że żył on dłużej niż 33 lata. Chodzi tu zatem jedynie o pewną legendę; historycznie prawdziwy i dużo lepiej poświadczony jest jedynie rok końcowy (rok śmierci), który miał przypaść na 33 n.e. Niedokładność, za wczesne narodziny byłyby też racjonalne z punktu widzenia interesu Rzymian, stojących za tym hipotetycznym spiskiem, ponieważ o ile wiek 33 lata jest idealny (podobnie jak rozbicie go na 2 części: 30 lat początkowych + 3 lata nauczania) — raz, że ładnie wygląda (XXXIII — bardzo to też symboliczne, 3 iksy i 3 pałeczki, ponadto pozwala na efekt w postaci roku 66, czyli VI dziesiątek i VI, czyli dwa zwycięstwa), a dwa, że np. gdyby było mniej lat nauczania, ogólnie więc gdyby ta długość życia była mniejsza, to groziłoby coś takiego, że ledwo zaczął nauczać, już trzeba go zabić (gdyż rok 33 n.e. był zafiksowany, tj. ustalony na stałe jako pożądany, z uwagi na to, że wówczas w święto Paschy, przypadające na pierwszą wiosenną pełnię księżyca, było zaćmienie księżyca, co wykorzystano przy krzyżowaniu i co zrelacjonował jeden z ewangelistów: "księżyc zakrył się krwią", a obecny tam setnik nawrócił się na chrześcijaństwo) — powtórzmy, o ile wiek 33 lata jest idealny, to przecież w życiu rzadko zdarza się, że wszystko idzie idealnie tak, jak byśmy chcieli. Wiele zależy też od przypadku, ponadto od cudzych decyzji. Toteż należało wziąć na to poprawkę i dodać czas "buforowy", zabezpieczający to, że w każdym razie w roku oznaczanym dziś jako 33 n.e. sprawa będzie już na tyle zaawansowana, że Jezusa będzie można krzyżować. I to właśnie ten czas buforowy odpowiada (czy odpowiadałby) za to, że faktycznie, jak to się dziś przyjmuje w nauce, Jezus urodził się kilka lat p.n.e. Tym niemniej bardzo lansowano teorię o śmierci w wieku 33 lat, co wywodzi się z Biblii następująco. Ewangelia św. Łukasza podaje (Łk 3:23), że Jezus zaczął nauczanie w roku 28 n.e. (tj. "15-tym roku cesarza Tyberiusza") W WIEKU OKOŁO 30 LAT, zaś Ewangelia św. Jana (J 2:13; J 6:4; J 11:55 i dalej 12:1, 13:1, 18:28-39, 19:14) opisując po kolei jego nauczanie omawia 3 kolejne (doroczne przecież) Paschy, z których ostatnia związana jest z jego śmiercią. Pytanie więc, czy Rzymianie mogli wiedzieć, że Jezusowi przypisywany będzie wiek 33 lata. Pytanie to, w świetle pokazanego incydentu z ewangelią Mateusza, a także incydentu z datą śmierci Nerona zapisaną w erze chrześcijańskiej (strasznie ona nieprawdopodobna, jeśli jest losowa, bo idealnie pasuje na głęboką poszlakę potwierdzającą spisek) jest nieco retoryczne, tym bardziej, że u Mateusza widać nawiązanie do lat 33-66 przy okazji nawiązywania też do "małego mesjanizmu i wielkiego mesjanizmu", Jana Chrzciciela i Chrystusa oraz do Starego Testamentu i Nowego Testamentu (cóż za nazwy... "testament" — to, co dotyczy śmierci i tego, co po niej!); przypominam bowiem o fragmencie Mt 21:42 (liczba i liczba dwa razy większa; z cytatu pasującego do sprawy Lepidusów zrobiono najważniejszy cytat, odpowiadający co do konfiguracji liczb przepowiedni Mesjasza z Księgi Izajasza: Iz 7,14, por. Mt 1:23). Skoro zgodzimy się, że Mateusz (zapewne celnik) był jakimś agentem-reporterem cesarskim, najpierw jako zapewne świadek, potem jako ewangelista, to uprawdopodabnia się to, że rok 66 to rezultat spisku, w wyniku czego również św. Jan (autor apokalipsy, a pewnie i ewangelii) powinien być, konsekwentnie, uznany za agenta cesarskiego i reportera stamtąd pochodzącego. Skoro tak, to już pierwsze źródło teorii o wieku 33 lat się potwierdza: bo jest nim właśnie ewangelia św. Jana i jej zapisy na temat 3 Pasch (świąt żydowskich), na przestrzeni całego nauczania Chrystusa. Natomiast teoria o tym, że zaczął nauczać w wieku lat ok. 30, która dopełnia powyższe, pochodzi z ewangelii Łukasza i jest to może nawet pi razy oko prawda, tyle, że i tak św. Jan pisał swą ewangelię jako ostatni, pomógł więc przy jej pomocy ustalić idealny i estetyczny wiek Chrystusa w chwili śmierci: "33 lata". Zupełnie na marginesie można tu dodać, że ukrzyżowanie Jezusa rzeczywiście miało miejsce w roku oznaczanym dziś (jakże trafnie) jako 33 n.e., a w każdym razie jest to jedyny rok spójny z wszystkimi przekazami nowotestamentowymi. Natomiast każdy inny rok ma jakąś niespójność, sprzeczność z tymi przekazami. Chodzi tu m. in. o fakt ukrzyżowania pod rządami Piłata (maks. rok 36 n.e.), a po chrzcie janowym (min. rok 28 n.e.), a nawet istotnie po nim, bo jest jeszcze czas, który trzeba zarezerwować na nauczanie, plasujący się między chrztem a ukrzyżowaniem (wychodzi więc min. rok 30 n.e.), przy czym dodatkowo przed nawróceniem św. Pawła (w roku 34 n.e. było już dokonane, a dotyczyło przecież Chrystusa już ukrzyżowanego, czyli wychodzi maks. rok 33), zaś dzień po ukrzyżowaniu podobno była sobota i jednocześnie św. Paschy, co sprawia, że lata 31-32 n.e. nie wchodzą w grę, zostają tylko lata 30 i 33, z których ten oznaczony dziś jako 33 n.e. istotnie ma tę własność, że było zaćmienie. Informacje te można znaleźć w artykułach prasowych dostępnych w Internecie: "Czy to był piątek 3 kwietnia 33 roku? Kiedy umarł Chrystus?" (Newsweek) i "Pomyłka w kalendarzu kościelnym? Kiedy ukrzyżowano Jezusa?" (Fakt). Pytanie tylko, skąd mógł to wiedzieć VI-wieczny zakonnik, który ustalał początek naszej ery. Astronomii to on na pewno nie miał tak dobrze opanowanej, by wyliczać daty zaćmień; nawet w przypadku Rzymian kogoś mogłaby nieco zadziwiać taka biegłość, wzbudzając pewną nieufność. Jest to w każdym razie w przypadku Dionizjusza (tego od wprowadzenia Anno Domini i początku naszej ery) zupełnie niesłychany zbieg okoliczności (tym bardziej, że powołuje się on jako na źródło na zgoła inną metodę wyliczenia, tj. na wykaz świąt Paschy, tyle, że w swym wyliczeniu zrobił błąd, a błąd to powinna być sprawa przypadkowa, więc już zupełnie niezrozumiałe jest, jakim cudem doszedł do tak idealnie trafnego wyniku, jak to, że Chrystus "zmarł najprawdopodobniej w roku 33 n.e.", co wynika z jego obliczeń i z powszechnego mniemania). Jako przypadek jest to zatem straszne dziwaczne, natomiast można spodziewać się (najprawdopodobniejsze wytłumaczenie), że posłużył się on tajnym dokumentem rzymskim, do którego bardzo nie chciano się przyznać, a który wskazywał dokładnie rok ukrzyżowania Jezusa. Miał on zatem charakter kronikarski. Mogłaby to być np. jakaś kartka z annałów albo fragment listu cesarskiego lub jakiejś książki historycznej czy polemicznej. Jeśli tak, to z okoliczności tych wynika — co by też wydawało się naturalne i zrozumiałe — że w tym samym dokumencie podano dodatkowe bardzo wstydliwe szczegóły (i pewnie z tego powodu został on zaraz po odkryciu spalony). Na przykład napisano tak: "W roku 20 panowania cesarza Tyberiusza" (zobaczmy, jaka tu trafność numerologiczna! dwie dziesiątki!... pamiętajmy, że dwie setki dodawano przy "kalendarzowym" końcu życia Nerona, czyli w związku z datą 9.6.68, bo jest coś takiego, jak 96-ty dzień roku, do końca roku pozostało 69 dni plus jeszcze 200... przypomina to też sprawę "dwóch zwycięstw", VI VI, czyli liczby 66 jako roku wybuchu powstania, a nadto sytuację, jaką zorganizowano, że rok założenia Rzymu, czyli pierwszy rok dawnego kalendarza, wedle "chrystusowej numeracji" ma setek 7, dziesiątek 5, a nadto 3 jedności, czyli te ilości zmniejszają się po kolei o 2 — może to też symbolizować "liczenie z pominięciem piątek [V]", tj. przeskakiwanie rzędami wielkości od 1 do 10, potem do 100, wbrew tradycji rzymskiej, a za to tak, jak u Hindusów, a ponadto symbolizować temat "Bóg, po czym od tego się wszystko stacza"); powtórzmy ten spodziewany hipotetyczny zapis, na który najprawdopodobniej natrafiono: "W roku 20 panowania cesarza Tyberiusza ukrzyżowano Jezusa, syna Pantery, żydowskiego nauczyciela uważającego się za Syna Bożego, a jego ciało wywieziono do Rzymu i przekazano cesarzowi, który zdecydował się je spalić i szczątki wrzucić do Tybru". Bez istnienia takiego dokumentu nie sposób wyjaśnić trafności, z jaką na rok 33 n.e. rzeczywiście będący najwyraźniej rokiem ukrzyżowania wskazał VI-wieczny mnich Dionizjusz Mały (nota bene czy to nie stąd, od personaliów tego zakonnika wskazujących na temat kalendarza, wpojone "zamiłowanie" Nietzschego do postaci Dionizosa, być może przekazem podprogowym wywołane? i czy to nie aby nawiązanie do wielkiej nadziei apologetów: "zawsze można się wykręcić od tych wniosków wskazując na to, że kalendarz był bynajmniej nie ustalony" — co jest nonsensownym wykrętem, bo sprawa lat 66 i 70 nie jest tutaj powyżej bynajmniej tak istotna; zauważmy, że Nietzsche pisał tak, by koniec końców wskazując na wiele prawdziwych tez mimo wszystko pozostawić pole do wybronienia się przez chrześcijańską teologię, np. stawiał głównie na temat wolnej woli i jeśli już, to o nim pisał, a o innym dużo ważniejszym temacie nieba prawie że nic). Co ciekawe, skoro dodawanie dwójki pochodzi z czasów rzymskich, to i z tego czasu pochodzi koncepcja jakiegoś "najwyższego kapłana" przyszłości, co dziś nazwalibyśmy polskim papieżem albo po prostu Janem Pawłem II, jako umierającego w bardzo specyficznym dniu. Teoria ta — pozornie nowa, mnie natomiast za pośrednictwem swych memów 13-ki oraz dodawania dwójki datująca się jak dotąd co najmniej na renesans — się dodatkowo potwierdza, o czym za chwilę. 2 2 2003 — plus jeszcze 2 miesiące i 2 lata — to ten dzień, tyle, że pozycyjnego systemu liczbowego wtedy jeszcze nie było, ale Rzymianie mogli o nim słyszeć, bo był stosowany w Indiach. Skoro zaś nawet Syria była w imperium, to i o Indiach za pośrednictwem sprawy jakichś szlaków handlowych mogli tam słyszeć (zwłaszcza zaś na najwyższym szczeblu, gdzie spływają wszystkie największe znalezione ciekawostki). Data ta ma to do siebie, że dzień 1300-ny od końca to dzień 11.9 (w roku 2001 — tj. data zamachów na WTC i Pentagon), taki, że dodając do niego dwa miesiące osiąga się bardzo okrągłą datę 11.11. W dodatku 11-ka jest od 13-ki odległa o 2, co dodatkowo idealnie wpisuje się w ten haczyk kalendarzowy. Co jest niezwykłego w dacie 222003? Otóż to, że te dwa zera w środku pasują na znak mnożenia — wówczas wychodzi 222×3, czyli 666. Pikanterii dodaje sprawie temat pochodzenia znaku mnożenia. Jeśli chodzi o kropkę iloczynową (taką środkową, na poziomie środka wiersza tekstu), pierwotnie stosowaną jako znak do oddzielania wyrazów, to dziwnym trafem weszła ona w użycie nie kiedy indziej, a właśnie w okolicach pierwszego półwiecza chrześcijaństwa (druga połowa I w n.e.). Jest to chyba bardzo znamienne, zważywszy na to, że jak pokazałem powtarza się tu mem dodawania dwójki. Ponadto, co jeszcze ciekawsze, po raz pierwszy w książce zastosowano znak X jako znak mnożenia w roku... 1618 (William Oughtred, w dodatku do książki Johna Napiera Mirifici Logarithmorum Canonis Descriptio) — mamy tu po kolei w numerze roku 16-kę i 18-kę, czyli wspomniane 2 liczby kluczowe w kwestii polskiego papieża, a oddzielone o 2 i oparte też generalnie, jak cała ta data 2.4.2005 (w porównaniu ze "źródłowym 666": 2.2.2003), na koncepcji dodawania dwójki. Dodano do nich jednak 5, co kojarzy się z 5-ym przykazaniem, a zatem jak gdyby zasugerowano: "bardzo fajne odkrycie, ale w tle jest temat sprawy tego, co z zabitym Chrystusem... koronawirusowego pochodzenia chrześcijaństwa" (trochę też jest w tym pewnie przypadku, że akurat były czasy, że pisano książki naukowe). Zauważmy, że dodawanie piątki występuje też w dacie śmierci Piotra z Bajt Ras. Mianowicie jest to... 13 stycznia 715 roku, co w kalendarzu prejuliańskim-starorzymskim zapisano by cyframi arabskimi jako 13.11.715 (bo pierwszy był marzec). Widzimy tu te 2 wspomniane liczby 13 i 11, a także taką to cechę, że (o ile przyznamy, że 13-ka jest symbolem pecha, bo wynikła tutaj z obliczeń tak trochę przypadkowo, choć się pewnie starano o coś takiego) jest to data "pechowy August plus zabijanie" (tj. plus 5 — mianowicie miesięcy). August, czyli cesarz Oktawian, ma swój miesiąc sierpień, oznaczany tu jako 13.6 (bo kalendarz starorzymski zaczyna się od marca). Do daty 13.6 ("pechowy August") dodając 5 miesięcy (jak symbol V przykazania: "Nie zabijaj") uzyskuje się 13.11 (w juliańskim: 13.1), czyli właśnie 13. stycznia — w roku 715. Jest to data ukrzyżowania ww. męczennika z kraju arabskiego. Fakt, że miał on na imię Piotr, sugeruje, że w tle były zakulisowe kontakty filozoficzno-religijne między papieżem a przywódcami muzułmańskimi (którymi można też tłumaczyć datę hidżry Mahometa: 25.9, jako drugi ciąg z tej rodziny, w której pierwszym jest 13.6, oraz cyfry arabskie Ala z Chorezmu, z ich specyficzną cechą w postaci odwrotnego wyglądu cyfr 6 i 9 związanych z Neronem i z właściwościami kalendarza — jak również kojarzących się nieco z seksem oralnym, co pasuje do tematu tego, że w słowie "bissextili" w środku występuje jakiś seks). Pokazuje to zresztą, że temat "koronawirusowego" (tj. cesarskiego — od rzymskiego pontifexa maximusa w osobie Oktawiana i potem Tyberiusza) pochodzenia chrześcijaństwa prawdopodobnie trwał w najwyższych kręgach przez bardzo wiele wieków.

UWAGA(!) — DOWODY SPISKU ZAŁOŻYCIELSKIEGO CHRZEŚCIJAŃSTWA?
Podsumowując całokształt informacji z tego fragmentu mego raportu chciałbym tu wskazać, że najważniejsze jest oczywiście w nim to, co przypada na czas przed początkiem chrześcijaństwa, czyli okolice narodzin Chrystusa — a nie to, co już sporo po nich zdziałano. To, co po śmierci Chrystusa, gdy chrześcijaństwo już się szerzyło, mogło oczywiście zostać złośliwie zmanipulowane. Zawsze jest taka możliwość. Do tego więc zaliczają się tematy lat 66 i 70 oraz temat personaliów ojca Chrystusa, jakim miałby być Pantera, potem nawet rozwinięte do Tyberiusz Iulius Abdes Pantera. Te wszystkie tematy urzeczywistniły się czy też zostały poświadczone na tyle późno, że nie nadają się na to, co pierwotnie w ogóle może prowadzić do przeświadczenia o wspomnianym "koronawirusowym" pochodzeniu chrześcijaństwa. One co najwyżej ex post mogą utwierdzać w przekonaniu, że odnośna wersja historii była konsekwentnie lansowana przez starożytnych Rzymian w ramach ich aluzyjnego postępowania i "mrugania okiem" — i że nie chodzi tu bynajmniej o pojedynczego cesarza. Są to więc dowody drugiego sortu. Natomiast zwracam tu uwagę na następujące 4 kwestie z czasów autentycznie przedchrześcijańskich, krótko poprzedzających czasy chrześcijańskie:

Skąd taki los i taka funkcja akurat dla Marka Emiliusza Lepidusa (nomen omen w personaliach): dlaczego mu wszystko zabrano i pozostawiono mu jedynie stanowisko najwyższego kapłana (Pontifex Maximus, odpowiedzialnego też za kalendarz) — i dlaczego to jemu przypadło to stanowisko, a nie komu innemu? Jest to skrajnie nieprawdopodobny zbieg okoliczności, jeśli spojrzy się na to, jak fundamentalna sprawa odzwierciedla się w jego nazwisku. Chodzi tu w ogóle o sam fundament projektowanej najwyraźniej (wedle tej wersji) religii, samo jej źródło, a zarazem o konieczność życiową (jawiąca się niby jakieś prawo natury) tak potężną (bo w milionach ludzi się wyrażającą, w ramach psychologii tłumu), że należało ją przecież brać pod uwagę, bo "kijem Wisły się nie zawróci" (tzn.: nie próbować głupio, tylko trzeba mieć dobry klucz do odpowiedniego zamka). Chodzi mi tu oczywiście o wspomniany cytat z Lapidusem (Kamieniem), z Księgi Psalmów Starego Testamentu: "Kamień odrzucony przez budujących stał się kamieniem węgielnym. Stało się to przez Pana: cudem jest w oczach naszych" (również i ta kontynuacja cytatu, tj. kwestia sztucznego cudu zorganizowanego w istocie przez polityków, jest bardzo trafna w sensie psychologii tłumu). Cytat po łacinie zaczyna się słowem "Lapidem".
Pytając "Dlaczego" oczywiście nie pytam o przyczyny okolicznościowe, wynikające z chwilowych zawirowań losu, przygodności, bo te mogłyby się w sumie (abstrahując od chwilowej rzeczywistości) przecież dowolnie rozłożyć losowo, toteż prawdopodobieństwo ich ułożenia się akurat tak, z punktu widzenia postronnego obiektywnego obserwatora, można oceniać jako nikłe. Dużo bardziej zaś przekonuje, jako bardziej prawdopodobna, wersja o celowym zrządzeniu: że te personalia specjalnie tak dobrano (w myśl jakiejś prostej konieczności rozumowej). Właśnie wtedy, w tamtym czasie.
Dodajmy tu jeszcze, że imiona Marek Emiliusz — z których wynikają też inicjały MEL — wybrano zapewne w związku ze starotestamentową przepowiednią co do Mesjasza, iż będzie on miał imię Emanuel, czyli "Bóg jest z nami" (Iz 7:14).
Dlaczego źle, nawet bezsensownie źle, liczono lata przestępne, po czym przyszedł Oktawian i zaczął "naprawiać to, co schrzanili kapłani"? Samo w sobie jest to wyjątkowo nieprawdopodobne, bo jak tu pomylić 3-kę z 4-ką, skoro wyraźnie podano w poleceniu, że rok przestępny ma być co 4 lata. Ponadto dziwnym trafem narodziny Chrystusa przypadły na czas tego ww. Oktawianowego "naprawiania". W dodatku słowo bissextili używane na określenie lat przestępnych (wprowadzonych przez Cezara, czyli w sumie nie tak dawno przed narodzeniem Chrystusa; może nawet właśnie po to zajmował się on podbojami: z przyczyn religijnych, tj. po to, by kiedyś w bardzo dalekiej przyszłości przeforsować ateizm), słowo to (bissextili) kojarzy się z cudzołóstwem — zaś oskarżenia o pochodzenie dziecka z nieprawego łoża towarzyszyły rodzinie Chrystusa, jak wiadomo z ewangelii, od samego początku. Można to wszystko wyjaśniać przypadkiem, ale wydaje się to skrajnie mało prawdopodobne, np. 1:100, a można po prostu celowym zrządzeniem nastawionym na efekt psychologiczny (choć słabo wyczuwalny, ale jednak istniejący), co już wydaje się istotnie bardziej prawdopodobne.
Skąd tak charakterystyczne sprawy rodzinne Oktawiana? Chodzi tu mianowicie o to, że po pierwsze znalazł sobie żonę taką, że aż 2 Tyberiuszy było obok: jeden to jej poprzedni mąż, z którym Oktawian zaaranżował jej (jak podaje historiografia) rozwód, po czym sam ją poślubił, a drugi to jej syn, którego Oktawian adoptował (dzięki czemu został on jego następcą jako kolejny cesarz, teraz już z czasów końca Chrystusa). Tyberiusz zaś przecież pasuje do utopienia resztek w Tybrze (po czym "komunia święta" stała się być może szyderstwem z tej sytuacji: mianowicie picie zwykłej wody zaczyna w takim razie mieć coś wspólnego z ciałem Chrystusa, ponadto samo słowo "komunia" pasuje tu na ironię, bo pojawia się jakaś "wspólnota", ang. commune, podobnie też pewnie po łacinie: "my wszyscy pijemy ciało Chrystusa; krwi już nie ma, wyparowała" — to drugie to już dodatek Kościoła, papieży...). To jest jedna sama w sobie bardzo nieprawdopodobna sprawa, bo istniało dużo innych imion, a tu aż 2 Tyberiuszy obok siebie (myślę, że rzadsze to było imię niż obecnie w Polsce np. Kamil), którą za to można by łatwo wyjaśnić może sporo prawdopodobniejszą sprawą spisku obliczonego na efekt psychologiczny, zaś druga nieprawdopodobna sprawa to dziwaczna sytuacja rodzinna już po ślubie z tą (płodną przecież) Druzyllą. Dziwnym trafem bowiem Oktawian nie miał z nią żadnych dzieci: wygląda to tak, jak gdyby było to jakieś tzw. białe małżeństwo, "ja to żadnego seksu nawet nie uprawiam!", stąd też — co dodatkowo pasuje — przyjął sobie przydomek August, oznaczający "dostojny" (kompletne nieporozumienie w starożytnym Rzymie, gdyż nie było tam żadnej tradycji wywyższania się na tle abstynencji seksualnej, w przeciwieństwie trochę do Judei, choć też mało kto tam pamiętał proroków; wylansowano zaledwie pojedyncze takie przypadki czy może raczej rekomendowano taki styl życia). Bardzo to nienormalne (przeciwne naturze), dziwne, natomiast ten "odrzucony przez budujących kamień" istotnie dla chrześcijaństwa "stał się kamieniem węgielnym". Przypadek? Jedno plus jeszcze drugie, na zasadzie iloczynu prawdopodobieństw będących bardzo małymi ułamkami, jako przypadek losowy byłoby skrajnie mało prawdopodobne. Natomiast jako zapowiedź szykującego się spisku (na co wskazują też inne tu tematy z listy, przez co pozostałe opcje tracą na znaczeniu, stają się zupełnym marginesem) pasuje idealnie i jest w pełni zrozumiałe, wręcz naturalne. "I będziemy też lansować czystość seksualną", taki tutaj jest w takim razie przekaz; "już z góry wiemy, na co będzie nacisk i co będzie w chrześcijaństwie bardzo popularyzowane" (patrz np. sprawa zakonów, a wcześniej ojców Kościoła).
Co ciekawe — ale jest to już argument spoza "kanonu" tych dotyczących bezpośrednich przeddziejów chrześcijaństwa — charakterystyczne sprawy rodzinne miał też Neron, bowiem siostra o nazwisku Druzylla była to dziwnym trafem podobno jego "ulubiona siostra". Tymczasem zaś zwykły lud gdzieś tam w Judei czy Grecji pewnie nawet nie słyszał o tym, jak nazywa się czy też nazywała żona czy siostra cesarza; ludzie będący daleko od centrum imperium się nie orientowali w tych sprawach. Ponadto samo imię Neron, pisane u Rzymian po prostu NERO, kojarzy się (NOMEN OMEN) z Non-Ero, "bez erotyki", czyli jest to znowu kontynuacja "protochrześcijańskiej" tendencji widocznej już u Oktawiana, który aż "dostojnym" na sposób żydowskiego proroka się stał z przyczyn zapewne religijnych (dodatkowo jeszcze skończył on samobójczo; sprawia to wrażenie troski o swój PR, by nie zarzucano kiedyś, że "nakłada innym ciężary, których sam nie chce nosić", co wyjaśnię tu trochę dalej, w kontekście sprawy tajnego dokumentu) — a pamiętajmy, że imię to (Nero) przybrał on dopiero w roku równo 50 n.e. (rok zaadoptowania go przez Klaudiusza). Samobójczo skończył też pewnie i Oktawian, ponieważ zmarł w takim roku, że jego przybrany następca Tyberiusz mógł ukrzyżować Chrystusa równo w 20. roku swych rządów pozostając przy tym w najzupełniejszej zgodności z oczekiwaniami co do tego konkretnego roku (jako wyznaczającego rok 33 n.e. i ogólnie koniec "starej ery" i początek "naszej") — oczekiwaniami jeszcze sprzed naszej ery, widocznymi w historiografii, o czym za chwilę. Nawet na pewno Oktawian skończył albo samobójczo, albo zabity (ale na tle religijnym) — zauważmy, że dzień kalendarzowy jego śmierci jest równie dobrane pod właściwości kalendarza, jak wspomniany nr 96: odwrócenie cyfr daje liczbę dni do końca roku, tylko trzeba tu jeszcze dostawić dwójkę. Zmarł bowiem w 231-ym dniu roku (co trafiło zresztą do polskiego Kodeksu karnego jako art. 231 o przekroczeniu uprawnień), kiedy to do końca roku pozostają 132 dni (plus dwa). 231 i 132 to liczby oparte na tych samych cyfrach, ale w przeciwnej kolejności przypisywanych do poszczególnych rzędów wielkości (tj. setek, potem dziesiątek i — na końcu — jedności). Jest to zatem ten sam trik, co zaprezentowany przy śmierci Nerona, wskazujący też na ciekawostki kalendarza.
Dlaczego były w tamtych czasach kolejno po sobie aż 3 osoby o takich samych personaliach Marek Emiliusz Lepidus (pierwsza, druga, trzecia, a sporo wcześniej też jeszcze 1 o bardzo charakterystycznym roku śmierci "77 przed Chrystusem", powtórzmy: to jak gdyby symbol siódemki żydowskiej symbolizującej boskość i obok niej siódemki jako symbolu Rzymu, który to rok śmierci zapewne policzono w swym dawnym kalendarzu po prostu na podstawie ww. roku zaćmienia 33 przy założeniu pożądanej wersji co do długości życia głoszącej, że wyniosła 33; jeszcze wcześniej kolejny z rokiem sprawowania głównego urzędu nawiązującym do daty 13.6 powiązanej przecież z planem o przyszłym papieżu: bo z 1300-ym dniem życia od końca, która to postać starożytnego konsula rzymskiego miała też w swej biografii akcent dotyczący "badania zjawisk atmosferycznych i zjawisk na niebie", a dziwnym trafem równo 50 lat wcześniej jeszcze kolejny; wcześniejszych przypadków brak pewnie z tego powodu, że nie było jeszcze Septuaginty)
— co jest sprzeczne z naturą ludzką i naturalnymi pragnieniami ludzkimi (ludzie dążą do tego, by osoby z rodziny inaczej się nazywały i by dzięki temu można było je od siebie odróżniać przy pomocy personaliów, bo do tego one przecież mają służyć: tak było generalnie w każdej epoce, tak jest i dziś, a w każdym razie w 99% przypadków) —
oraz czemu Marek Emiliusz Lepidus w kolejności lat śmierci sytuujący się 2 pozycje za ww. Pontifexem Maximusem ożenił się z osobą o nazwisku Druzylla, pasującym do ww. wyjątkowej sytuacji rodzinnej Oktawiana?
Można to próbować tłumaczyć gigantycznym przypadkiem: "w tej akurat rodzinie przypadkowo była taka, normalnie to oczywiście rzadko występująca wśród ludności, zachcianka: co jeden, to Marek Emiliusz Lepidus" (oraz niezależnie od tego jeszcze: "ten najnowszy chciał się wkręcić do cesarzy, przez ślub z Druzyllą, a jego rodzina mu na to pozwoliła, choć nie musiałaby"), to jednak wydaje się nawet samo w sobie, a tym bardziej w szerszym kontekście, skrajnie mało prawdopodobne. Te wszystkie kolejne przypadki, to 77 w dacie śmierci, te odstępy 50 lat... W ogóle przecież taka przypadłość, jak stosowanie identycznych dokładnie personaliów, wraz aż z drugimi imionami, zdarza się bardzo bardzo rzadko, czyli to, że w dane personalia a nie inne ona akurat trafia, jest bardzo nieprawdopodobne; tu zaś to nieprawdopodobieństwo, reprezentowane przez odpowiedni bardzo mały ułamek (0,01), należałoby przemnożyć przez jeszcze kilka innych, rzekomo "niezależnie" losowo się zdarzających, a związanych ze wspomnianymi datami końcowymi czy równiutkimi odstępami czasu. Dużo bardziej wiarygodnym wyjaśnieniem jest więc ww. spisek religijny. Jego celem jest tymczasowo zapewnienie sobie władzy na dużych terenach poprzez "uspokojenie" ludu i zajęcie go patrzeniem w siebie, w swe grzechy, tj. krótko: sprawami religijnymi, a w dalszej perspektywie: usunięcie w ogóle religii, po zatriumfowaniu nad tą jedną (i ewentualnie jej różnymi wariacjami), która wskutek spisku zapanuje.
Listę osób z personaliami M.E. Lepidus podaje Wikipedia na stronie ujednoznaczniającej; padają tam konkretne lata najbardziej z nimi się kojarzące, przy okazji kierunkujące naszą uwagę na ezoteryczne może tematy genezy chrześcijaństwa. Co ciekawe, nie tylko personalia z datami, a nawet biografie, zdają się nieść ukrytą treść, ale nawet dodatkowo jeszcze sprawdzenie pontifexów maximusów z odnośnych lat (patrz ich pełna lista). Pewne rzeczy przykuwają uwagę, np. takie tematy, jak lata p.n.e.: 150 (wtedy dopiero skończył się wakat), 100 (pada w danych biograficznych Kwintusa Cecyliusza Metellusa Piusa, tj. tego pontifexa maximusa, który urząd ten zajmował w czasie, gdy zabito tego oto M.E. Lepidusa w dobrze dobranym roku 77), jak również nawiązanie do zamordowania "trybuna plebejskiego Tyberiusza" (NOMEN OMEN, w dodatku nazwiskiem Grakchus: nazwisko to może szyderstwo z "iście greckich" poglądów na temat kosmologii i astronomii), co miało podobno być "najważniejszą sprawą z czasów urzędowania pontifexa maximusa Publiusza Serapiona" (NOMEN OMEN, bo kojarzy się z aniołkiem-serafinem, przy czym wg ewangelii to anioł powiedział uczniom, którzy znaleźli pusty grób Jezusa, co takiego się stało, bo sami z siebie by tego nie wiedzieli; urzędowanie to, tj. Serapiona, przypadło mianowicie na czas tego oto M.E. Lepidusa, dlatego jest tu interesujące, czyli przypadło na rok 137 n.e., najwyraźniej ezoterycznie nawiązujący jak łatwo tu zauważyć do specjalnych wyliczeń związanych z datą 13.6 i ogólnie z "pechowością" 13-ki, wynikającą z kolei z właściwości daty końcowej pomyślanej dla papieża znanego współcześnie jako Jan Paweł II). Nota bene data końcowa wspomnianego trybuna plebejskiego Tyberiusza Grakcha (skojarzmy tę funkcję z genezą doboru akurat nazwiska Lepidus...) 133 p.n.e. również kojarzy się z Chrystusem: "taki jeden 33-letni". Znamienne, bo rok 133 p.n.e. wykorzystał następnie, po przekręceniu cyfr, jako rok edyktu mediolańskiego (edyktu wprowadzającego wolność wyznania dla chrześcijan) Konstantyn Wielki (313 n.e. jak 133 p.n.e., w dodatku edykt opublikowano w Nikomedii dn. 13.6, czyli w Dacie Charakterystycznej I), co pokazuje, że sam był wtedy nawet zdecydowanie niewierzący i przy tym (tradycyjnie) doskonale wtajemniczony w temat.
"Tak, znamy już z góry tę sprawę! Chodzi wam pewnie o tego, co skończy w Tybrze!"

Do tych 4 kwestii dochodzi też (1) wskazówka ewangeliczna, bo sytuacja w rodzaju "my sobie pogadamy z namiestnikiem i wybawimy was z kłopotów" (o zaginionym ciele Chrystusa i o tym, co Żydzi chcieli podobno, by rozpowiadano) jest skrajnie nieprawdopodobna (co to za standard kolegowania się z namiestnikiem rzymskim, że wolno odgórne rozkazy lekceważyć i przegrywać na tym tle sprawę, i być nieudacznikiem) i jest ona nie do wyobrażenia w normalnych okolicznościach, Rzymianie musieliby być przysłowiowymi "d...mi wołowymi" w dziedzinie administracji, by tak do tego podchodzić, do kwestii odpowiedzialności, która jest przecież fundamentalna w dobrym zarządzaniu. Tym bardziej, że sprawa jak widać okazała się istotna. Dochodzi tu też (2) kwestia wytkniętego przeze mnie przekrętu przy pisaniu jednej z ewangelii (przy okazji ww. cytatu o kamieniu węgielnym; chodzi mi tu nie tylko o liczby, ale też o następstwo "taki wers po takim wersie"), w tym ogólnie w takim razie też kwestia pochodzenia postaci Mateusza, co wskazuje na koronawirusowe pochodzenie też samych ewangelistów, wzmagając przez to wrażenie spisku cesarskiego w samym chrześcijaństwie i jego genezie (po prostu Mateusz-ewangelista może rzeczywiście był tym Mateuszem-celnikiem i ogólnie stąd się wzięła przynajmniej część uczniów, że cesarz chciał swoistych "dziennikarzy" przy tej sprawie). Analogiczny przekręt jest zresztą w 2 pozostałych ewangeliach synoptycznych (tj. w dosyć zbliżonym czasie tworzonych), tyle że z mnożnikiem nie 3×, lecz 1×, tworząc swoiste chronologiczne streszczenie (wg uznawanej przez badaczy chronologii powstawania tych ewangelii) "cesarskich interwencji w powstanie chrześcijaństwa".
Koniec końców dowody te, jeśli ufać źródłom, wskazują na spisek w celu utworzenia nowej religii opartej na oszustwie.

Ponadto: po tym, jak w 68 n.e. zmarł samobójczo Neron, wskazując datą tego zgonu na właściwości kalendarza (zupełnie analogicznie jak Oktawian), władzę objął dawny adwokat: cesarz Galba, urodzony podobno 24 grudnia, czyli w Wigilię Bożego Narodzenia. (Co więcej – 2 stycznia "okrągłego roku" 69 rzymskie legiony nie zgodziły się na uznanie go za cesarza i zamiast tego obwołały cesarzem Witeliusza. 2 stycznia to data związana z obliczeniami co do początku ery chrześcijańskiej i daty ukrzyżowania Chrystusa wskazująca na następstwo Janus->Jezus. A zatem podwójne odniesienie.) Oczywiście data faktycznego Bożego Narodzenia nie jest czymś bezspornym nawet i dzisiaj, zwłaszcza zaś w tamtych czasach, tak czy inaczej jednak była to data z silną konotacją religijną (bodajże urodziny jakiegoś bóstwa Słońce Niezwyciężone czy jakoś podobnie), a także ogólnoludzką (po 9 miesiącach, czyli czasie ciąży, od około równonocy wiosennej). Co zaś w tym najdziwniejsze, to to, że jeśli ufać źródłom (prawie na pewno jednakże już po śmierci Nerona spisanych, dlatego właśnie mało wiarygodnych i nie wliczam już tego do 4 powyższych kluczowych punktów) już podobno cesarz Oktawian (zmarły w 14 n.e. najpewniej samobójczo, z przyczyn religijnych związanych z chrześcijaństwem), a potem i Tyberiusz (cesarz z czasów ukrzyżowania Chrystusa) wróżyli Galbie wielką karierę w przyszłości. Za co? Pewnie za te urodziny 24 grudnia. Jako przypadek jest to bowiem skrajnie nieprawdopodobne. Pewnie nawet coś w tym jest: "nie jestem pewny, kiedy się urodził, ale chyba w grudniu". (W dniu odnotowania omówionych w tym akapicie poszlak dotyczących Galby centralny artykuł VaticanNews miał ironiczny tytuł "Papież do nowych gwardzistów: bądźcie wierni Chrystusowi", z dwoma uśmiechającymi się postaciami na pierwszym planie — przy czym od dawna, już od 2013 r., spikerzy tortury nagminnie wiązali sformułowanie "cieszy się" z ideą "ma coś na sumieniu"; kopię wyglądu Vatican News z tego dnia (2.10.2020) można oglądać na http://web.archive.org/web/20201002110557/https://www.vaticannews.va/pl.html.)